Kiedy warto udać się z dzieckiem do psychiatry?

 

Zdrowie psychiczne jest tak samo ważne, jak fizyczne. Nie należy się obawiać pójścia z dzieckiem do psychiatry, gdy zachodzi taka potrzeba. Nie oznacza to, że odniosło się porażkę jako rodzic. Próba przeczekania problemów nie rozwiąże sytuacji, a może spowodować zagrożenie dla dziecka. Aby udać się do psychiatry, nie jest potrzebne skierowanie.

Pomoc psychiatryczna dla małych dzieci

W przypadku małych dzieci zaburzenia natury psychicznej mogą być trudne do zauważenia. Jest to szczególnie trudne u dzieci, które nie mówią. Należy zwracać uwagę na nagłe zmiany zachowania u dzieci. Niepokojące jest zaprzestanie mówienia, lękliwość, czy nietypowy sposób zabawy np. układanie zabawek kolorystycznie. Innym przykładem niepokojących zachowań u małych dzieci jest duża nadaktywność. Jeśli dziecko ma problem z koncentracją, jest impulsywne a do tego ciężko mu usiedzieć na miejscu, może to świadczyć o ADHD. Innym przykładem zachowania, które warto skontrolować, jest unikanie kontaktu z otoczeniem i brak chęci na aktywności. Do psychiatry dziecięcego warto się zgłosić także, jeśli u dziecka występują fizyczne dolegliwości, takie jak np. ból brzucha, gdy badania nie wykazały nieprawidłowości.

Kiedy udać się do psychiatry z nastolatkiem?

Okres dojrzewania jest trudnym i specyficznym czasem. Nie należy jednak każdego zachowania nastolatka usprawiedliwiać zmianami hormonalnymi. Jeśli dziecko było aktywne, radosne i chętnie spędzało czas z rówieśnikami, a zaczyna zamykać się w sobie i unika kontaktu, warto z nim porozmawiać i udać się do specjalisty. Do psychiatry koniecznie należy zabrać nastolatka, u którego widoczne są objawy okaleczania. Jeśli nastolatek zakłada długie rękawy nawet w upały, warto zwrócić uwagę, czy nie ma takich problemów. Kolejnym poważnym zaburzeniem, z którym borykają się nastolatki, jest bulimia i anoreksja. Jeśli nastolatek zaczyna unikać wspólnych posiłków, chudnie, warto przyjrzeć się czy odżywia się prawidłowo. Innym poważnym objawem jest widzenie lub słyszenie przez dziecko czegoś, co nie jest dostrzegalne dla innych osób. Może to świadczyć o schizofrenii.